از حکیمی پرسیدند: بهای بهشت چیست؟ گفت: بهای بهشت عنصری است درونی که در وجود هر انسانی می‌تواند موجود باشد و آن عنصر حیاتی، «محبت خداوند» است و در مقدار این اکسیر اعظم، جای هیچ دغل‌کاری نیست؛ چون نمی‌توان خداوند را با محبت ظاهری فریب داد، بلکه او عالِم است که درون هر کس چه مقدار نور الهی روشن است و پرتوافشانی می‌کند.